درباره ادوار فرقه سازی استعمار در شرق اسلامی، کتابی مستقل می توان نگاشت.

در نقطه عطف قرن سیزدهم هجری قمری، ماشین فرقه سازی استعماری، محصولات خاصّ خود را عرضه داشت.

با کاشته شدن دو نهال تلخ وهّابی و بهائی، اوّلی در نقطه کانونی جهان اهل سنّت، عربستان و دیگری در نقطه کانونی جهان شیعی، ایران، استعمارگران که اهداف مرحله ای خود را پی می گرفتند، امید داشتند با به بار نشستن این دو نهال، از ثمرات آن برای دست یابی به اهداف دراز مدّت خود بهره جویند. تنها در این شرایط تاریخی و در عصر ما، می توان به راز کاشتن این دو نهال در دو نقطه کانونی از جهان اسلام، یعنی ایران و عربستان پی برد.

مطالعه بنیادهای نظری وهّابیت و بهائیّت و سوگیری فرهنگی و عملی آنان نشان می دهد که هر دو فرقه، بر محور عناد و کین جویی با امامت و ولایت امام معصوم(ع) - همه آنچه که حوزه تفکّر شیعی بر آن استوار شده و به اتّکای همان نیز در برابر وضع ناهنجار و نامطلوب دشمنان ادیان و انسان مقاومت می کند- استوار گشته اند.

از دیگر سو، هر دو جریان فرقه ای، در خود و با خود معاضدت و مخالفت با رویکرد آخرالزّمانی مسلمانان (مهدویّت و موعود باوری) را پروردند و مانع از گفت وگو درباره ضرورت آمادگی برای پذیرش ولایت معصوم غایب(ع) و همراهی با ایشان در واقعه شریف ظهور مقدّس شدند.

این در حالی بود که جمله منابع حدیثی و کلامی شیعه و سنّی (مذاهب چهارگانه) بر این باور ویژه صحّه گذاشته و درباره ضروت اندیشه درباره آن سخن گفته بودند.

سکوت قرین با نفی و انکار مهدی باوری و موعودگرایی خاصّ مسلمانان را در فرقه های برساخته استعماری به چه طریقی می توان توجیه کرد؟

متأسّفانه، با جرئت می توان گفت که هیچ یک از گروه های مسلمانان ساکن شرق اسلامی، در قدّ و اندازه مجامع و مراکز مطالعاتی صلیبی و صهیونی درباره مهدی باوری و موعودگرایی خاصّ مسلمانان، آگاهی ندارند؛ در حالی که عموم مذاهب شیعی و سنّی درباره این وجه از مباحث معرفتی اتّفاق نظر دارند و منابع حدیثی آنان مؤیّدهای فراوانی را در خود دارد.

اشتراک این دو جریان استعماری (وهّابی و بهایی) در دو موضوع مهمّ سابق الذّکر، یعنی ولایت و امامت و مهدی باوری و کین ورزی سازمان یافته این ائتلاف خونین در این باره، از میزان شناسایی سران صلیب و صهیون از جان مایه فرهنگ اسلامی و آمادگی آنان برای مقابله و خنثی سازی آن باورها پرده برمی دارد.

غفلت ساکنان جغرافیای شیعه خانه امام زمان(ع) از این امر، عمق فاجعه را برملا می سازد.

پوشیـده نیست که جمله احادیث و روایات رسیــده از حضــرت رسول الله(ص) که مندرج در منابع روایی شیعی و سنّی اند؛

• به بهترین وجه مبیّن شرایط و ویژگی های (اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی) جهان و ساکنان جهان در سال های قبل از ظهور کبرای موعود منجی هستند؛

• این آگاهی های خدادادی، پیشاپیش پرده از صف بندی های جناح های دوست و دشمن در آن شرایط برمی دارند؛

• همین سلسله احادیث و روایات مأثوره، مراحل و مراتب واقعه شریف ظهور را از مقدّمات تا حصول به نتیجه نهایی بازگو می کنند؛

• ضمن آنکه جغرافیای خاکی و میدان عمل موافقان «موعود» و مخالفان کین جوی ایشان را معرّفی می کنند؛

• و. ..

اطّلاعات ناب و پیش گویی شـده در مجموع روایات واحـــادیث حضرت رسول(ص) کافی است تا در این شرایط، همه اقوام مسلمان ساکن در جغرافیای شرق اسلامی، موقعیت خود را بیابند، تکالیف خود را بشناسند و درباره وقایع اتّخاذ موضع کنند.

همین اطّلاعات که عمدتاً به صورت مکتوب در کتاب خانه های جهان اسلام و در میان منابع حدیثی، قابل شناسایی و مطالعه بودند، برای دشمنان اسلام و مسلمانان نیز کافی بود تا با شناسایی شرایط و موقعیت ها، پیش از وقوع بیداری در مستضعفان، صفوف خود را منظّم کنند، یاران خود را گرد آورند، مناطق مهم و استراتژیک را تصرّف کنند، پتانسیل و توان مقابله گر مستضعفان مسلمان را در منازعات منطقه ای و فرامنطقه ای مضمحل کنند و به زعم خود، مانع از تحقّق واقعه ای شوند که می توانست به سال های محرومیّت و مظلومیّت جهان مستضعفان پایان دهد.

هر پژوهشگر منصف و بی غرضی، با مطالعه تنها بخش کوچکی از احادیث و روایات آخرالزّمانی و موعودگرایانه رسیده و موجود در منابع اسلامی (منقول از سوی رسول اکرم(ص)) و مطالعه موقعیت جهان اسلام و مسلمانان ساکن شرق اسلامی در عصر حاضر، می تواند به آنچه درباره اش اشاره شد، پی ببرد و خود را از حیرانی برهاند.

براساس همین احادیث و منابع، در آخرالزّمان و پیش از ظهور، دشمن ترین دشمنان «موعود مقدّس» درهیئت سفیانی و جنودش از منطقه «شامات»، جایی میان «اردن» و «سوریه» امروزی، خروج می کند تا در همراهی با غرب و یهود، پس از درنوردیدن شامات و عراق، رویارو با امام مهدی(ع) بایستد و با ایشان مقابله کند. حال باید پرسید کدامیک از مذهب شیعی و سنّی در منابع روایی و حدیثی خود، با این موضوع مواجه نبوده است؟

آیا می توان وجود صدها حدیث معتبر درباره عصر ظهور و قیام مهدی موعود(عج) را نادیده انگاشت؟ جز اینکه باید اعتراف کرد که مسلمانان این همه منابع را یله و رها کرده و درباره اش بی اعتنا شده اند.

یله شدن منابع اسلامی، به معنی بی اعتنایی و بی اطّلاعی دشمنان قسم خورده مسلمان از آن همه نیست؛ در حالی که طیّ هزاران سال، یهود برای انتقام گیری از خداوند، کین جویی علیه ادیان و انسان و محقّق ساختن پروژه حکومت جهانی بنی اسرائیل، تلاش کرده و حتّی یک روز آرام ننشسته است و هماره رؤیای دست یابی به مدینه مطلوبش را با لالایی در گوش طفلان شیرخوار خود خوانده است. یهود، آن طفل سرگردانی است که در جست وجوی مادر گمشده و پردیس (Paradise) وعده داده شده، امروزه همه صفحات کتاب های کودکانه و فیلم ها و انیمیشن های هزاران شبکه تلویزیونی و ماهواره ای را از خود آکنده است.

••• شبیه سازی عصر ظهور و آخرالزّمان دست ساز

سران صلیب و صهیون با پشت گرمی مراکز مطالعاتی و استراتژیک خود دریافته بودند، شرایط تاریخی ویژه ای بر جهان حاکم شده و چنان که آن را درنیابند و با سرعت، آخرین مراحل و حلقه های تأسیس حکومت جهانی بنی اسرائیلی را در «فلسطین» اشغالی عملیاتی نکنند، دیگر مجال جبران نخواهند یافت. آنان مطمئن شده بودند که اوضاع سیاسی، اقتصادی و اجتماعی جهان، بی شباهت به نشانه های بیان شده در منابع حدیثی درباره شرایط سال های قبل از ظهور «منجی موعود» نیست. از این رو بر آن بودند تا اقدام های بازدانده را به مورد اجرا بگذارند و به همین دلیل، با سرعت و با مدد گرفتن از عوامل منطقه ای گمارده شده، سعی در پیشی گرفتن از وقایع کردند.

جمله منابع حدیثی و روایی، بیان کننده این معنا بودند که سلسله وقایع عصر ظهور از منطقه شامات آغاز خواهد شد. بدین جهت شبیه سازی وقایع پیش بینی شده درباره عصر ظهور، در جغرافیای مکانی «شامات» و شمال «آفریقا»، نیازمند شبیه ترین مردم به اشخاص حقیقی و حقوقی معرفی شده در احادیث و روایات آخرالزّمانی مندرج در منابع اسلامی بود.

آنان می دانستند سربرآوردن جریان های سلفی و تکفیری از شامات، کشتار شیعیان به سبک و سیاق یاران سفیانی، سردادن شعارهای اموی و... در میان جماعت بزرگی از جامعه مسلمانان بی خبر، این شبهه را به وجود می آورد که آنچه در شامات و عراق امروزی رخ می دهد، ضرورتاً همان شرایط منقول در احادیث و روایات آخرالزّمانی است.

سلفی ها و وهّابیون، با حمایت سیاسی و مالی شاهزاده های سعودی و دولت وهّابی، به عنوان رکن سوم ائتلاف صلیب، سلفی و صهیون، به سرعت روی به شام نهادند و با اعلام شعارهای تند سلفی، امر را بر بسیاری ساده لوحان مشتبه ساختند.

مفتیان بی خرد و وابسته به دربار سعودی، پا در میدان نهادند و به وحشیانه ترین و کثیف ترین اعمال ضدّ بشری تروریست ها، وجهه دینی و شرعی بخشیدند و هر امر حرامی را حلال و هر حلالی را حرام جلوه دادند تا در چاکری و خدمت گزاری به یهود، کم نگذاشته باشند.

منتهی علیه وابستگی جماعتی از مفتیان و بی خردی جماعتی دیگر، از آنجا دریافته می شود که آنها حتّی به یکی از احادیث نقل شده از سوی حضرت رسول الله(ص) مراجعه نکرده اند؛ وگرنه به عنوان حامی جریان شورشی و تروریستی سربرآورده از منطقه شامات خودنمایی نمی کردند و آرزوی قرار گرفتن خود در صفّ هواداران سفیانی را در برابر دوربین های تلویزیونی، علنی نمی کردند.

نباید از یاد برد که از آن سوی دریاها، بنیادگرایان انجیلی و مسیحیان صهیونیست نیز با پای فشردن بر علائم و نشانه های مجعول توراتی، در میان ساکنان غرب مسیحی، به ویژه ساکنان آمریکا، سعی در القای این امر داشتند که شرایط برای واقعه آرمگدون و بازگشت مجدّد مسیح(ع) فراهم آمده و به زودی در پی آخرین درگیری نیروهای شرّ (مسلمانان و اعراب) و نیروهای خیر(حامیان بنی اسرائیل) برای همیشه جهان از دست نیروهای شرّ و شیطانی خلاصی یافته و جهان صلحی هزارساله را در زیر پرچم بنی اسرائیل در «بیت المقدّس» به تجربه خواهد نشست.

واقعی جلوه دادن این مهملات و بافته ها در ذهن ساکنان غرب مسیحی و گسیل سربازان تا دندان مسلّح صلیبی به منطقه، در گرو آرایش نیروهای نظامی سلفی مسلمان در حاشیه مناطق مرزی فلسطین اشغالی، یعنی سوریه و لبنان و... ممکن بود.

چنان که امیران و مأموران سلفی، وهّابی و شورشی، تنها به مدّت یک ساعت از برنامه های یکی از شبکه های ماهواره ای بنیادگرایان انجیلی «ایالات متّحده آمریکا» و حامیان صهیونیستی آنان را مرور کرده بودند، درمی یافتند که همه دعوا بر سر موضوع کهنه تأسیس حکومت جهانی بنی اسرائیلی است و آنان بازی خورده این واقعه اند. هیهات! در این موقعیت نیز، سلفی ها و وهّابیون، مطمئن ترین کارگزار صلیبی ها و صهیونیست ها به شمار رفتند. می توان دریافت که به رغم تصلّب رأی و خشک مغزی سلفی ها و وهّابیون در برابر مستضعفان و مؤمنان مظلوم ساکن «عراق»، «سوریه»، «لبنان» و حتّی «بحرین» و شرق «عربستان»، آنان، منعطف ترین گروه در دستان صلیبیون و صهیونیست ها بوده اند؛ چنان که هیچ یک از سران دولت های شرق اسلامی، به قدر سران دولت های عربی (عربستان، بحرین، قطر، امارت و. ..) نرد عشق با سران غرب و صهیونیست ها نباخته اند. آنان، آب به آسیاب مسیحیان صهیونیست ریختند و شریک همه جنایت های صلیبی ها و صهیونیست ها شدند.

••• هلال شیعی در ایران

نگارنده، سعی در پرده برداری از عمل و موقعیت جریان شبه مذهبی سلفی و تکفیری وهّابی در تحوّلات چنددهه اخیر شرق اسلامی دارد. از هنگامی که عبدالله دوم، پادشاه اردن، در کاربردی شیعه هراسانه، از رشد و گسترش شیعه در شرق اسلامی به عنوان هلال شیعی یاد کرد و از آن برای بیان تمایلات ایران دوستانه شیعیان عراق استفاده کرد، در جبهه دولت های سلفی و وهّابی احساس خطر جوانه زد و آنان را برای در هم شکستن زمینه های این اتّحاد و اتّفاق تحریک نمود. تأثیر پذیری شیعیان بحرین، لبنان و سوریه و برخی کشورهای حاشیه خلیج فارس از انقلاب اسلامی ایران، به دلیل داشتن اشتراکات مذهبی، بیش از پیش بر این گمان دامن زد که هلال شیعی در منطقه، در حال شکل گیری است.

شایان ذکر است که عبدالله اردنی همچون برخی سران دولت های عربی از اعضای مجمع مخفی شوالیه های شناسایی می شود. مجمعی که با رویکرد ماسونی، سعی در بسط جریان های استعماری در منطقه دارد.

پس از به قدرت رسیدن شیعیان عراق در بهار 1382ه‍. ش.، آمریکا و متّحدانش کوشش فراوانی را مصروف آن ساختند تا همگرایی شیعیان را به عنوان خطری علیه اهل سنّت معرفی کنند و با مرعوب ساختن کشورهای سنّی مذهب، آنان را وادار به مقابله با این همگرایی و مقاومت در برابر آن کنند.

این موضوع در ادامه جریان شبیه سازی وقایع آخرالزّمان نیز قابل شناسایی است.

این امر، فرصت نوینی را در اختیار صلیبیون و صهیونیست ها قرار می داد تا به نحوی دیگر، به منازعات منطقه ای و میان مردم مسلمان مظلوم دامن بزنند و از آب گل آلود، ماهی مطلوب خود را صید کنند.

فروش اسلحه به کشورهای عربی مسلمان و انعقاد پیمان نامه های دو جانبه و چند جانبه میان دولت های عربی و دولت های غربی و حتّی رژیم صهیونیستی، تنها بخشی از پروژه شیعه هراسی، به بهانه احتمال شکل گیری هلال شیعی اند.

از نظر تحلیل گران، هلال شیعی از کرانه های شرقی دریای «مدیترانه» شروع و پس از بازگشت، از سوریه و عراق به ایران و سواحل خلیج فارس منتهی می شود.

پوشیده نیست که، بخش بزرگی از این خیزش مستضعفان در مقابل مستکبران، حاصل زمینه های فکری و فرهنگی موجود در میان معتقدات شیعی و سازش ناپذیری شیعیان در مقابل مستکبران، کین ورزی غرب و دولت های دست نشانده آنان با مؤمنان و فراهم شدن زمینه های جنبش اجتماعی برای شکستن حصارهای ظالمانه صلیبی و صهیونی است.

غرب و دولت های حاکم بر کشورهای حوزه خلیج فارس، برای ترک انداختن بر دیواره های این هلال شیعی مورد ادّعا و محدود ساختن گستره عمل اجتماعی و سیاسی شیعیان، سر در پی اجرای پروژه های مختلف سیاسی، امنیّتی و نظامی گذارده اند؛ از جمله:

1. ترویج سلفی گری میان اهل سنّت؛

2. تصرّف مناطق استراتژیک امنیّتی، اقتصادی و سیاسی شیعیان به کمک دلارهای نفتی سعودی و هم پیمانانش؛

3. تلاش برای سرنگونی دولت های شیعی در عراق و بی ثبات کردن مناسبات سیاسی، اجتماعی عراق، ایران و سوریه؛

4. دامن زدن به اختلافات مذهبی میان اقوام ساکن جغرافیای خاکی ایران، عراق، سوریه و لبنان؛

5. هم سویی با صلیبی ها و صهیونیست ها و امتیازدهی ویژه به آنها، به منظور مهار دولت های شیعی ایران و عراق، تنها بخشی از اقدامات این اتّحاد نامقدّس برای ضربه زدن به کیان فرهنگی و مادّی مؤمنان و مستضعفان ساکن در شرق اسلامی بودند.

در نتیجه آنچه که دولت های صلیبی و صهیونی برای مقابله با جنبش های شیعی به میدان آورده بودند، سلفی ها نیز به عنوان یکی از اعضای مهم ترین ائتلاف سیاسی، امنیّتی قرون اخیر، عهده دار نقشی مهمّ در شکستن هلال شیعیِ و در حقیقت، اضمحلال توان فرهنگی و مادّی مستضعفان ساکن این مناطق و جایگزین ساختن آن با هلال سلفی شدند. آنها در این مسیر، با اطمینان از حمایت های سیاسی، نظامی، امنیّتی و اقتصادی دولت های صلیبی و صهیونی، مبادرت به اقداماتی غیراخلاقی و ضدّبشری کردند که تاریخ کمترین نمونه هایی از آن را به خاطر دارد.

سلفی های تکفیری، با این پشتوانه ها از جمله سرمایه های بادآورده دولت های عربی و حمایت های بی دریغ دولت های غربی، گام به گام پیش آمد و مرزها را در نوردیدند. آنان در فاز اوّل، همه همّت خود را مصروف فعّالیت های فرهنگی و تبلیغات مذهبی در میان همه سرزمین های شیعی ساختند و در فاز دوم، با ورود به عرصه معاملات اقتصادی و سیاسی، سعی در متزلزل ساختن بنیادهای سیاسی و مالی ساکنان سرزمینی ساختند که از آن، به عنوان هلال شیعی یاد می کردند؛ امّا آنها به زودی وارد فاز نظامی شدند و با بسیج و استخدام تروریست هایی از شمال آفریقا، اروپا و حتّی کشورهای عربی، بر جمله مستضعفان آتش گشودند.

در این باره نمی توان تردید کرد که ائتلاف صلیبی و صهیونی، با طرح این سناریو و دامن زدن به توهّم هلال شیعی و بزرگ نمایی آن در نظرگاه دولت های سلفی، امید می ورزیدند که برای همیشه خود را از خطر بالقوّه و بالفعل جهان اسلام خلاص کنند و با رویارو ساختن دو جبهه داخلی (شیعه و سنّی) متعلّق به جهان اسلام، بی هیچ هزینه ای به اهداف مرحله ای خود، جامه عمل بپوشانند.

اینان، دل خوش داشتند که از این مسیر، برای همیشه خود را از مزاحمت های شیعیان راحت ساخته و امنیّت تمام عیار رژیم اشغالگر قدس را تضمین خواهند کرد.

آیا هیچ پرسیده اند، چرا طیّ سه دهه گذشته، حتّی یک گلوله خمپاره از سوی سلفی های تکفیری به سوی مرزهای رژیم اشغالگر قدس شلّیک نشده است و در مقابل، آیا حجم آتش آوار شده بر سر ساکنان «غزّه» و جنوب لبنان از سوی رژیم اشغالگر را شماره کرده اید؟ کمیّت گلوله های باریده بر ساکنان مستضعف سوریه را چطور؟

آیا، علی رقم وجود اقدامات مناسبات سیاسی و اجتماعی غیر دموکراتیک و ضد بشری دولت های حجاز و بحرین علیه شهروندان مستضعف هیچ گاه این دولت ها از سوی دول اروپایی و یا ساطمان های جهانی مدعی دفاع از حقوق بشر مورد بازخواست واقع شده و یا در حرکتی صوری محکوم شده اند؟

در نیمه اسفند سال گذشته (1392 ه‍. ش.) روزنامه «العرب» در تحلیلی از تحوّلات خونین منطقه نوشت:

اسلام گرایان تندرو و افراطی سنّی در قالب تکفیری ها و القاعده، در حال تشکیل یک هلال سنّی در برابر هلال شیعی هستند.

این روزنامه چاپ «لندن» نوشته است: نگاهی کلّی به سراسر منطقه خاورمیانه نشان می دهد که این جریان اگر چه از سوریه آغاز شد؛ امّا دقیقاً در حال گسترش به لبنان و عراق است که اصلی ترین نقطه های تشکیل دهنده هلال شیعی با محوریّت «ایران» هستند.2

این امر، پرده از یکی دیگر از مأموریت های جریان سلفی در شرق اسلامی و در زنجیره ائتلاف صلیب، سلفی و صهیونی برمی دارد.

«حجاز» (عربستان سعودی) نقطه کانون اندیشه ای سلفی گری و پس از آن، وهّابیت و همچنین رویکرد سلفی گری به مناسبات سیاسی، اجتماعی در مقابل کانون فکری، فرهنگی شیعی بود که از قرن سیزدهم، به تدریج با پشت گرمی حکّام سعودی و ثروت بادآورده نفتی، مجال حرکت یافت تا همه مررزهای شرق اسلامی را دربنوردد.

تکفیر، مهم ترین ابزار سلفی گری برای ورود به مناسبات سیاسی منطقه و مقابله خونین و خارج از همه قواعد شرعی و عرفی شناخته شده بشری بود. با این ابزار، سلفی خود را مستغنی از هرگونه گفتمان می شناخت. از این رو، این پتانسیل و توانایی را در خود مستتر داشت تا خشن ترین چهره را از اسلام و مسلمانان- (آن هم در جهانی که در پیشانی همه مناسبات سیاسی، اجتماعی خود دمکراسی و لیبرالیسم را به نمایش می گذاشت)- نشان دهد. همین امر نیز موجب می شد تا غرب، به بهانه مقابله با خشونت طلبی، خاک وسیع سرزمین های اسلامی را درنوردیده و جنگ صلیبی نوین را سبب شود.

آنچه که در این میان، قابل توجّه و شناسایی است، هدف قرار گرفتن شیعیان کشورهای با جمعیّت حدّاکثری شیعی بود؛ همان مردمی که به تمامی در برابر جریان های صلیبی و صهیونی مقاومت می کردند.

••• لکّه های ناهنجار

بخشی دیگر از نقش آفرینی سلفی تکفیری و وهّابیون در شرق اسلامی را در حرکت خزنده جغرافیای خاکی «ایران» باید ملاحظه کرد و آن را به عنوان قطعه دیگری از پازل بزرگ نقش آفرینی سلفی تکفیری در معادلات سیاسی، اجتماعی شرق اسلامی مورد بازخواست قرار داد.

سلفی تکفیری، «بلوچستان» ایران را به دلیل مرز مشترک با «پاکستان» و «افغانستان» مرکز توجّه خود قرار داده است. آنان پس از چند تجربه و از جمله راه اندازی مدارس علمیّه و تربیت طلّاب سلفی و گسیل آنان به مناطق مختلف، برای نقش آفرینی در معادلات اقتصادی، اجتماعی و پس از آن سیاسی دورخیز کردند. سلفی ها با استفاده از استراتژی مهاجرت و کوچ و با استفاده از سرمایه های دولت های «سعودی»، «قطر» و «امارات متّحده»، سعی در مهاجرت دادن جمعیّتی از سلفی ها و وهّابیون به نقاط مهم و استراتژیک شیعه نشین، مانند «خوزستان»، «خراسان» و... کردند و با تملّک تدریجی اراضی و اماکن مهمّ تجاری و حتّی مسکونی، جزایری پراکنده را چونان لکّه های نفتی پراکنده در اقیانوس به وجود آوردند. می شد حدس زد که با تزریق تدریجی سرمایه های وارداتی و دامن زدن به فعّالیت های تبلیغی، از طریق درس آموخته های مدارس سلفی تکفیری، همچون حوزه های مستقرّ در «پاکستان» و «افغانستان»، موجی از شبهات اعتقادی، همه مرزهای خاکی و فرهنگی منطقه را در هم ریخته و مناسبات با ثبات سیاسی، اجتماعی را به موقعیّت ژله ای و لغزان تبدیل خواهد نمود.

غفلت سازمان ها و نهادهای سیاسی، اجتماعی ایران از این امر، طیّ قریب به دو دهه، مماشات دولت های لیبرال منش و آلوده به آموزه های جامعه باز (لیبرال سرمایه داری) در برابر این جریان و حرکت های هدف دار و موذیانه جریان سلفی تکفیری، موجب شد تا امروزه شاهد بزرگتر شدن لکّه ها و تولّد زمینه های ناهنجاری های سیاسی، اجتماعی باشیم.

شهوت ایجاد مناطق تجاری و برکشیدن مجتمع های تجاری و تفریحی در میان بسیاری از صاحب منصبان و مقامات ملّی و استانی در دهه هشتاد و نود ایران و آمادگی سرمایه داران سلفی برای ولخرجی در این میدان با اتّکا به دلارهای نفتی عربی، سبب شد تا هر روز بر وسعت این لکّه ها افزوده شود.

استان های «فارس»، «هرمزگان»، جزایرایرانی مستقرّ در «خلیج فارس» و بالأخره استان «خراسان» از مناطق مهم و هدف گذاری شده این جریان سلفی و تکفیری بودند.

اگر به این مجموعه، استراتژی کاهش جمعیّت ایران -که طیّ دو دهه اخیر با حمایت های سازمان های جهانی و دولت های وقت، به تمام معنا محقّق شده است- بیفزاییم و نیم نگاهی به اتّخاذ استراتژی افزایش جمعیّت سلفی از سوی مولوی های متمایل به جریان سلفی و وهّابی سعودی بیندازیم، درمی یابیم که چگونه هلال سلفی در برابر هلال شیعی مورد ادّعای غرب شکل می گیرد.

با یک ماشین حساب ساده جیبی می توان آینده قومی را که نرخ رشد جمعیّت آنها به 4/1رسیده است، محاسبه کرد و شمایی از موقعیت اجتماعی، سیاسی آنان را به دست آورد.

نشریه «اکونومیست» طیّ گزارشی برای دوره زمانی بین 2008 تا 2015م. ایران را در زمره کشوری که کم ترین نرخ رشد جمعیت را در «خاورمیانه» خواهد داشت، معرفی کرده است. بر اساس پیش بینی بانک جهانی، قطر و امارات با بیشترین نرخ رشد (به ترتیب 6/5 و 9/4) رو به رو هستند؛ در حالی که ایران، نرخ رشد 3/1 % را تجربه خواهد کرد.

رشد نامتعادل جمعیّت در نقاط مختلف کشور، بی تردید بروز بی تعادلی در مناسبات سیاسی، اجتماعی را در پی خواهد داشت.

••• صلای سلفی؛ علیکم بالمشهد!

آن زمان که مولوی اسماعیل زهی، به هم کیشان خود توصیه کرد: آقایان! علیکم بالمشهد! خودش هم تصوّر نمی کرد که پیام ایشان در هم سویی با استراتژی سلفی های تکفیری و وهّابیون سعودی، در غفلت تمام مسئولان ذی ربط از طرح های خصمانه ائتلاف صلیبی، سلفی و صهیون، چه پیامدهایی را در پی خواهد داشت.

این صلای سلفی، مسیر بسیاری از فعّالیت های اهل سنّت، سلفی ها و حتّی وهّابیون را عوض کرد. در واقع آنان بزرگ ترین پایگاه و پایتخت معنوی شیعیان ایران را نشانه رفتند.

در کوتاه ترین زمان و در سکوت مسئولان پایتخت معنوی ایران، فعّالیت فرهنگی، اقتصادی وهّابیون آغاز شد و به رغم هشدار مراجع عالی قدر شیعی، فعّالیت ها گسترده شد تا آنجا که برخی مسئولان، با غفلت از همه آنچه که پیش از این بیان شد، همّت خود را مصروف شکستن موانع و مبسوط الید ساختن این جریان ساختند.

روزی امام خمینی(ره) درباره وهّابیت فرموده بود:

مگر مسلمانان نمی بینند که امروز، مراکز وهّابیت در جهان به کانون های فتنه و جاسوسی مبدّل شده اند که از یک طرف اسلام اشرافیّت، اسلام ابوسفیان، اسلام ملّاهای کثیف درباری، اسلام مقدّس نماهای بی شعور حوزه های علمی و دانشگاهی، اسلام ذلّت و نکبت، اسلام پول و زور، اسلام فریب و سازش و اسارت، اسلام حاکمیت سرمایه و سرمایه داران بر مظلومان و پابرهنه ها و در یک کلمه، «اسلام آمریکایی» را ترویج می کنند و از طرف دیگر، سر بر آستان سرور خویش، آمریکای جهان خوار می گذارند؟

بی تردید، چنان که این سیر ادامه پیدا کند، در جغرافیای سرزمین ایران، این لکّه ها بزرگ و بزرگ تر می شوند و در هیئت مجمعی از جزایر، تمامیّت جغرافیای فرهنگی و خاکی شیعه خانه امام زمان(ع) را به مخاطره جدّی خواهد انداخت؛ بلکه در گستره وسیع تر، جهان اسلام را صد بار بدتر از دوره استعمار کهنه و نو، در چنگال جهان خواران خواهند افکند. چنان که پیش از این ذکر آن رفت، با اجرای طرح خاورمیانه بزرگ، شرق اسلامی بیش از هر زمان، تضعیف و استکبار صلیبی و صهیونی بیش از هر زمان، تقویت خواهد شد.

می توان نتیجه گرفت که تداوم این وضعیت در جغرافیای ایران اسلامی، نتایج زیر را در پی خواهد داشت:

1. تعدّی و تجاوز به حدود و ثغور تفکّر، فرهنگ و معتقدات ولایی شیعی و هتک حرمت ارزش ها و مقدّسات مؤمنانه اهل بیت(ع)؛

2. بسط فرقه گرایی و قومیّت گرایی در ایران؛

3. تضعیف زبان ملّی؛

4. درهم شکسته شدن وحدت ملّی و اتّحاد مذهبی؛

5. گسترده شدن دامنه شبهات درباره جمله معتقدات و باورهای دینی و معنوی شیعی؛

6. بروز نوعی همگرایی در سیاست داخلی و خارجی با سوگیری های کشورهای حاشیه خلیج فارس، به نفع استکبار جهانی (ائتلاف صلیب و صهیون)؛

7. مذهب گریزی جوانان؛

8. نشت اطّلاعات مهم و محرمانه (سیاسی، اقتصادی، نظامی و...) شیعه خانه امام زمان(ع) به خارج، از مسیر وابستگان به جریان های سلفی؛

9. تضعیف موقعیت ایران اسلامی در منطقه و در سطح بین المللی؛

10. به خطر افتادن اماکن مقدّس مذهبی شیعیان در برابر ایران؛

11. رویارویی سیاسی، اجتماعی و حتّی نظامی فرق مذهبی.

12. از بین رفتن دیوارهای حفاظتی شیعه خانه امام زمان(ع) در اثر عقب نشینی مرحله به مرحله مسئولان سیاسی، اجتماعی در معاملات و مناسبات خود، در قبال سلفی ها. متأسفانه این عقب نشینـــی مرحله ای، به بهانه حفظ وحدت میان مسلمانان اتّفاق می افتد در حالی که اساساً جریان های سلفی تکفیری و وهّابی مورد اشاره، هیچ نسبتی با فِرَق چهارگانه مذهبی برادران اهل سنّت ندارند.

از دیگر سو، چنان که نشانه های آن آشکار است، ادامه این وضعیت، شرق اسلامی را با مخاطرات بزرگی رو به رو خواهد ساخت؛ از جمله:

1. فراموش شدن حقّ مسلّم مظلومان «فلسطین» در برابر صهیونیسم جهان خوار؛

2. کشیده شدن دیوار حفاظتی و امنیّتی ویژه ای با حذف همه تهدیدات پیرامون رژیم اشغالگر قدس؛

3. تحقّق طرح صلیبی و صهیونی خاورمیانه بزرگ (با ایجاد کشورهای مستقلّ «کردستان»، «بلوچستان» و. ..)؛

4. شکسته شدن همه طرح ها و پروژه هایی که سعی در ایجاد اتّفاق و اتّحاد میان ساکنان کشورهای اسلامی علیه استکبار جهانی دارند؛

5. از بین رفتن همه زمینه های لازم برای همگرایی مستضعفان در شرایط سخت آخرالزّمانی و در هنگامه یاری رساندن به جبهه حق در امر حذف موانع ظهور مقدّس و زمینه سازی برای آن؛

6. انهدام و انعدام بیش از پیش اماکن مقدّس مرتبط با فرهنگ شیعی و اهل بیت (ع)؛

و...

بر همه مردم و به ویژه مسئولان، فرض است که بدانند، شیعه خانه امام زمان(ع) امانتی است که حفاظت و حراست از جغرافیای خاکی و فرهنگی آن در تکلیف ذاتی آنان است. هیچ دولتی حق و اجازه آن را ندارد که در آرزوی قدرت بیشتر و امکان افزون تر، بر دیواره های حفاظتی و حراستی این شیعه خانه لطمه وارد نماید و در گمان کسب وجاهت در میان برخی قبایل و اقوام یا مجامع صلیبی و صهیونی، بنیان های این دیار را دچار آسیب جدّی و غیرقابل جبران کنند.

ای کاش، مسئولان صاحب جاه و نام و عنوان، در کنار مطالعه علوم انسانی غربی فراماسون زده، سری در میان کوثر زلال روایات حضرت معصومان(ع) فرو می بردند و موقعیت امروز و فردای جهان و حتّی خود را در آینه آن می دیدند تا دریابند که به حقیقت موظّف به چه نوع وضع گیری در میان مناسبات خرد و کلان داخلی و خارجی اند.

ای کاش، همه ما، متذکّر این امر می شدیم که چشمی نظاره گر و مردی منتظر ماست. آیا در ما آمادگی تمام برای لحظات سخت بازپرسی اش وجود دارد؟ آنگاه که از ما درباره آنچه بر سر امانت های ایشان آورده ایم، خواهد پرسید؟ مردی که تعهّد هیچ طاغوتی به گردن نخواهد داشت.!

والسّــلام

پی نوشت ها:

1. ر.ک. کتاب «غرب و آخرالزّمان»، اثر نگارنده، از سلسله انتشارات هلال.

2. جامعه خبری تحلیلی الف، چهارشنبه 14 اسفند 1392